Eit skikkelig fælt dikt del2

No kjem analysen av det fryktelige diktet eg "posta" tidlegare. Eg kjem ikkje til å ta stilling til metrikk, rytme og rim i diktet, men fokusere på innhald og billedbruk.

Bakgrunn:
Diktet er postmodernistisk, og kan oppfattes som ein kritikk mot mykje av etterkrigslyrikken i Noreg. På 80tallet var det dessuten typisk å bruke kroppen til å beskrive lyrikk og poesi, og dette kjem klart fram i diktet.

Strofe for strofe:
Str. 1: Bilete på Wergeland. Tok tak i ræva, blomster kjem ut - Alt han tar i blir til gull. Forgyllen poesi.
Str. 2: Etterkrigspoesien. Ein anna mann forsøkjer å kopiere Wergeland. Men fingrane hans forsvinn i rumpeholet.
Str. 3. Jeg-person. Søker etter poesiens kjerne i forhistorien, men kopierer ikkje.
Str. 4. Dilemma, vil han vere ein Wergeland?
Str. 5. Nei, han bearbeider det han har lært igjennom poesien. Poesi kjem naturleg for han ("Når jeg driter meg ut blir det dikt")
Str. 6. Ein fengjande slutt. Analmembran - nyskapa ord, symbolikk for å vise at han skaper noko nytt med poesien sin.

Ein kan altså sjå diktet som kritikk og samtidig ein ledetråd for 80tallets poetar. Sjukt eller kva?